Πενιχρά πράγματα, λίγοι εκθέτες και ακόμη λιγότεροι επισκέπτες. Γιατί;
του Εμμανουήλ Σαρίδη
Από την Παρασκευή μέχρι χθές Κυριακή, 18.01.14, περίπου 120.000 άτομα είχαν επισκεφθεί την Πράσινη Εβδομάδα του Βερολίνου, την μεγαλύτερη εμπορική έκθεση στον κόσμο για τρόφιμα, γεωργία/κτηνοτροφία και κηπουρική. Με περισσότερους απο 1200 εκθέτες απο την Γερμανία και το εξωτερικό, που με την συμμετοχή τους ελπίζουν να περάσουν τα προϊόντα τους στην μεγάλη γερμανική αγορά.
Επισκεφθηκα την έκθεση την χθεσινή Κυριακή για να δώ κυρίως την ελληνική συμμετοχή. Απο την κεντρική είσοδο στην Masurenallee μέχρι αίθουσα 2.1 που ήσαν οι έλληνες εκθέτες (βλέπε το παρακάτω σχέδιο) έκανα περίπου μιάμιση ώρες. Στις πρώτες αίθουσες μετα την είσοδο, όπου βρισκόντουσαν και οι εκθέτες απο τα διάφορα γερμανικά κρατίδια, επικρατούσε το αδιαχώρητο, δύσκολο να περάσεις απο τον κόσμο που έβλεπε ή έτρωγε και έπινε τις διαφορες σπεσιαλιτέ των κρατιδίων. Όσο όμως προωρούσα πρός τον σκοπό μου, τόσο και αραίωνε, μέχρι που όταν εφτασα στην αίθουσα 2.1 μόλις και βρισκόντουσαν μερικοί.
Οι λίγοι έλληνες εκθέτες παρουσίαζαν κυρίως λάδι, κρασί και τυριά. Λάδι από την Κρήτη και την Μεσσηνία, ζυμαρικά απο τον Λανγκαδά (που τον γράφανε Lagada, την απαίσια παραποίηση των ελληνικών ονομάτων με λατινική γραφή, γιατί το σωστό θα ήταν Langada), ένα ελληνικό παντοπωλείο απο το Βερολίνο, αυτά ήταν κυρίως, μπορεί να έχω ξεχάσει και κανέναν, να με συγωρεί. Α, ήταν και ένας πάγκος με τον ΕΟΤ απο την Φρανκφούρτη, όπου μια κοπέλλα έδινε πληροφορίες και διαφημιστικά υλικά και ένας άλλο Stand του Γραφείου Οικονομικών Υποθέσεων του Υπουργίου Εξωτερικών με διαφημιστικά φυλλάδια και χωρίς κανέναν ή καμμία, αχανές και ερημια, περιβάλλει τον Ορφέα – των κυβερνητικών υπηρεσιών μας.
Μια χορευτική ομάδα χόρεψε κάποιους νησιώτικους χορούς και ο παπα-Μανώλης απο την εκκλησία μας στο Βερολίνο ευλόγησε το Stand του Λανγκαδά, δίπλα του κορδωμένος και ο καλοζωισμένος Δήμαρχος Λανγκαδά, που προφανώς τον εκάλεσε. Τι νόημα είχε αυτό; Έ, αυτό θα είναι το μυστικό του Δημάρχου.
Μίλησα και με κάποιους εκθέτες. Απογοητευμένοι. Το κράτος μας άφησε μόνους, μου είπε ένας. Τα έξοδα για ναρθούμε τα κάναμε μόνοι μας, μήπως ξέρεις πως να πουλήσουμε τα λάδια, τα σαπούνια και τις κρέμες (όλα Bio) για να μην τα κουβαλάμε πίσω; Που να ξέρω, ας ρωτήσουν τους απόντες πρέσβεις και υπευθύνους των Οικονομικών υποθέσεων.
Να κάνω και μερικές γενικές παρατηρήσεις.
- Γιατί οι υπεύθυνοι πήραν την αίθουσα 1.2 που είναι στο τέλος των κτιρίων και ελάχιστοι είναι αυτοί που θα έχουν το κουράγιο να την επισκεφθούν περνώντας απο χώρους όπου επικρατεί το αδιαχώρητο; Αυτήν μας δώσαν, μου είπε η κοπέλλα του ΕΟΤ (αλλος υπέυθυνος για να ρωτήσω δεν υποήρχε). Μα, ζητιάνοι είμαστε και μας την δώσαν; Αυτοί που τα συμφωνούν δεν μπορούν να θέσουν όρους στος Γερμανούς; Αχ βρε Μανώλη, λέω πάντα στον εαυτό μου, πολλά ζητάς.
- Δεν έχει κανένα νόημα, να έρχονται στη Γερμανία λάδια απο ντουζίνες παραγωγών, κι’ ας έχουν τα πιό απίθανα ονόματα των Αρχαίων, διότι η Γερμανία είναι μια οργανωμένη αγορά και όχι ένα ελληνικό μπακάλικο. Θα μπορούσε να παραχθεί κάλλιστα ένα λάδι με το όνομα ΚΡΗΤΗ φερ’ ειπείν, που είναι εδώ γνωστη για την μεσογειακή τροφή της, και αυτό το λάδι να γίνει ένα Brand Name. Μας τακανε το ΠΑΣΟΚ, λέει η κυρία απ’ το άλλο Stand, που ενίσχυε τους παραγωγούς σε κάθε χωριό, απο λίγο σε όλους. Και έτσι ήθελαν να κάνουν την ελληνική παραγωγή εξαγωγική. Και η θύελα των βλακών αυτών ακόμη δεν περασε, όπως φαίνεται. Το ίδιο να γίνει με το λάδι Μεσσηνίας, όχι ο μκαθένας το δικό του. Και με τα τυριά και τα ούζα, τα πολλά ονόματα μόνο σύγχιση προκαλούν. Για να τροφοδοτήσεις μια αγορά σαν αυτή του Βερολίνου – ή της Γερμανίας – πρέπει να κάνεις γνωστό ΕΝΑ όνομα που να καλύπτει όμως και την τεράστια ζήτηση. Τί νόημα έχει να έρθει ένας παραγωγός απ, τη στανη Α να πουλήσει τυρί στη Γερμανία; Η παραγωγή του, αν γίνει γνωστός, δεν φτάνει ούτε για μία μέρα.
- Ο χώρος των ελληνων εκθετών ήταν τεράστιος και λόγω ελλείψεως επισκεπτών καθόλου ελκυστικός, κρύος (τις τελευταίες μέρες σφίξαν και τα κρύα). Κλασική περίπτωση εντροπίας. Άντε να τον συγκρίνεις με την σφύζουσα ζωή στις πρώτες αίθουσες.
- Επείγουσα είναι, τέλος, ή αλλαγή νοοτροπίας. Ο έλληνας που βγαίνει στην Ευρώπη θα πρέπει να αποβάλλει την νοοτροπία του μπακάλη, γιατί εδώ έχει να ανταγωνιστεί με ανθρώπους που έχουν ψηθεί στις εξαγωγές και τις συναλλαγές. Δεν διδαχθήκαμε ακόμη απο τα λαδώματα των Ακη & Co πως λειτουργεί αυτός ο καπιταλισμός; Αφού θέλουμε κι’ εμείς να μπούμε στο παιχνίδι, πρέπει να μάθουμε τα κόλπα.
- Και μια συμβουλή: Όσοι θέλουν να μπουν στην πραγματική γερμανική αγορά, πρέπει να βάλουν τα προϊόντα τους σε μια απο τις μεγαλές αλυσσίδες ALDI, LIDL, NETTO κ.λπ. Αλλιως τους μένει στην Γερμανία σαν πελάτης μόνο το ελληνικό εστιατόριο. Και όσοι παράγουν προϊόντα Bio να προσπαθήσουν να μπουν στις αλυσσίδες των καταστημάτων Bio. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Τα άλλα είναι οπτασίες.
Αν δεν μάθουμε πως πουλάνε στην Γερμανία, καλύτερα να μην ερχόμαστε, κακό κάνουμε, καλό όχι. Και θα εξοικονομάμε και λεφτα. Έλα όμως που με την έκθεση έρχονται και ένα κάρο επίσημοι για …διακοπές στο Βερολίνο, αυτοί θα λένε, α, όλα αυτά προωθούν τις εξαγωγές μας και άλλα τέτοια κουτοπόνηρα και κενά νοήματος.
Θα γίνουμε κάποτε άνθρωποι; Δεν ξέρω. Αυτά που έβλεπα πάντα στα πενήντα χρόνια που ζώ στο Βερολίνο τα βλέπω ακόμη. Και κάποτε, που λεφτα υπήρχαν, ερχόντουσαν πολυ περισσότεροι επίσημοι και ανεπίσημοι, υπήρχε περισσότερο – επίπλαστο – μπούγιο. Τώρα η μπάλλα ξεφούσκωσε: Μαραμένα τα γιούλια κι’ οι βιόλες, μαραμένα και τα γιασεμιά…
http://www.berlin-athen.eu/index.php?id=205&tx_ttnews[backPid]=78&tx_ttnews[tt_news]=3762&cHash=94a78a29ad8b8031d6d43423fe192e3a