Βατικιώτης

Τι μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση από τη στιγμή που ευθέως Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Γερμανία και οι υπόλοιποι 18 υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης που απαρτίζουν το Γιούρογκρουπ απείλησαν με επανάληψη του κυπριακού σεναρίου; Στέγνωμα δηλαδή των τραπεζών από ρευστό και bank run; Αυτό είναι το ερώτημα που αντιτείνει η κυβέρνηση μετά τον ατιμωτικό συμβιβασμό της στο συμβούλιο των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης στις 20 Φεβρουαρίου, επιχειρώντας να εμφανιστεί ότι βρέθηκε απροετοίμαστη απέναντι σε τέτοιο κυνισμό και, κυρίως, με την πλάτη στον τοίχο.

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Συμφωνώντας και επαυξάνοντας με την ανάγκη που εύστοχα είχε εντοπίσει ο Γ. Βαρουφάκης πριν από τέσσερα χρόνια για το γκρέμισμα του τείχους «που εμποδίζει τους εκτός σιναφιού να συμμετέχουν στο διάλογο ο οποίος θα κρίνει τη ζωή τους», ανάγκη που είχε ικανοποιήσει επιτυχημένα με την έκδοση του βιβλίου Κρίσης λεξιλόγιο (εκδ. Ποταμός), παραθέτουμε και ερμηνεύουμε (στο πλαίσιο των αναγκών του ρεπορτάζ) στη συνέχεια ορισμένους όρους εισηγμένους στη δημόσια συζήτηση μόλις τις τελευταίες ημέρες. Ο στόχος είναι ίδιος με αυτόν που είχε θέσει ο Γ. Βαρουφάκης το 2011, άλλο αν τώρα ο ίδιος πρωταγωνιστεί στη δημιουργία αυτού του «ειδεχθούς μονοπωλίου», δημιουργήματος των οικονομολόγων, αποκλείοντας την κοινωνία από την κατανόηση και τη συμμετοχή στο διάλογο.

Περισσότερα

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Το μόνο που απαιτείται είναι πολιτική βούληση!

Σε εφιάλτη χωρίς τέλος έχει εξελιχθεί η διαχείριση του δημόσιου χρέους από το 2010, όταν η τύχη του εναποτέθηκε στα χέρια των πιστωτών. Ακόμη και τώρα, 3,5 ολόκληρα χρόνια μετά την εφαρμογή του πρώτου Μνημονίου που συνόδευσε το πρώτο δάνειο, το ελληνικό πολιτικό σύστημα κρέμεται για πολλοστή φορά από τα γερμανικά χείλη για να μάθει τι ακριβώς θα αποφασίσει το Βερολίνο για το χρέος, με την «ώρα της κρίσης» εσχάτως (αφού όλοι αναμέναμε το φθινόπωρο του 2013 μετά τις γερμανικές εκλογές) να έχει μετατεθεί για το καλοκαίρι του 2014, αφού θα έχουν ολοκληρωθεί κι οι ευρωεκλογές.

Περισσότερα